Labuntur anni

Carminum II, 14

Ehèu fugaces,/ Pòstume, Pòstume,
labùntur anni/ nèc pietàs moram
rugìs et instantì senectae
àdferet ìndomitaèque morti:

non sì trecenis/ quòtquot eùnt dies,
amìce, places/ ìnlacrimàbilem
Plutòna tauris, quì ter amplum
Gèryonèn Tityònque tristi

compèscit unda,/ scìlicet òmnibus,
quicùmque terrae/ mùnere vèscimur,
enàviganda, sìve reges
siv(e) inopès erimùs coloni.

Frustrà cruento/ Màrte carèbimus
fractìsque rauci/ flùctibus Hàdriae,
frustrà per autumnòs nocentem
còrporibùs metuèmus Austrum.

Visèndus ater/ flùmine lànguido
Cocytos errans/ èt Danaì genus
infàme damnatusque longi
Sìsyphus Aèolidès laboris.

Linquènda tellus/ èt domus èt placens
uxòr, nequ(e) harum/ quàs colis àrborum
te praèter invisàs cupressos
ùlla brevèm dominùm sequetur.

Absùmet heres/ Caècuba dìgnior
servàta centum/ clàvibus èt mero
tingèt pavimentùm superbo,
pòntificùm potiòre cenis.